Σαν σήμερα, στις 02 Μαρτίου 1990, καταλαμβάνεται το εγκαταλελειμμένο κτίριο στη συμβολή των οδών Αχαρνών και Χέυδεν, για να αποτελέσει τη Villa Amalias, το ‘Μεγάλο Σπίτι του Κινήματος’.
Η Villa Amalias, επί 22 χρόνια αποτέλεσε ένα από τα κεντρικότερα σημεία συνάντησης, του αναρχικού-αντιεξουσιαστικού χώρου, της punk αυτοοργανωμένης κοινότητας, του αντιφασιστικού και εργατικού κινήματος, στεκούμενη απέναντι και ενάντια σε κάθε εξουσιαστικό μηχανισμό, κομματικό ή μη, κρατικό ή παρακρατικό. Και για αυτό ακριβώς το λόγο έπρεπε να κατασταλεί.
Η Villa γεννήθηκε αρχικά λίγα τετράγωνα παραπέρα, στο νούμερο 56 της λεωφόρου Αμαλίας, όταν καταλαμβάνεται ένα εγκαταλελειμμένο νεοκλασικό, ιδιοκτησίας του ιδρύματος Ωνάση. Όταν τους εκκενώνουν από το κτίριο, προχωράνε στην κατάληψη του κτιρίου στη γωνία της Αχαρνών και Χέυδεν, για να δημιουργήσουν ένα χώρο που έμελλε να γίνει συνώνυμο του αθηναικού αναρχικού χώρου και της DIY Punk κοινότητας για πάνω από 20 χρόνια.
H Villa, καταλαμβάνεται, για να δώσει στέγη στην ανάγκη δημιουργίας ενός αυτοοργανωμένου συναυλιακού χώρου, αρχικά για τη hardcore punk σκηνή, και στη συνέχεια και για άλλα μουσικά είδη, αλλά και για τη συλλογική συμβίωση των κατοίκων της. Στη συνέχεια όμως, ακόμα περισσότερος κόσμος και συλλογικότητες θα την ενισχύσουν, δημιουργώντας ομάδες φωτογραφίας, θεάτρου, βιβλιοθήκης και βιβλιοπωλείου, τυπογραφείο, κ.α.
Μέσα στα χρόνια παρουσία της, θα γίνει επανειλημμένα στόχος στις επιθέσεις του κράτους και φασιστικών ομάδων, με τις επιτυχείς όμως υπερασπίσεις της, να μεγαλώνουν ακόμα περισσότερο το θρύλο της. Ειδικότερα, τα χρόνια από το 2008 και μετά, όταν η Χρυσή Αυγή, υπό την ανοχή και την κάλυψη κυβέρνησης και αστυνομίας, δημιουργεί τάγματα εφόδου στις γειτονιές του Αγ.Παντελεήμονα, η Villa, αποτελούσε ίσως το σημαντικότερο ανάχωμα στην περιοχή, με καθημερινές και πολύμορφες αντιφασιστικές δράσεις. Η δράση των συντρόφων-ισσών της κατάληψης, δε θα καμφθεί ούτε όταν τo Μάιο του 2008, γίνεται διπλή εμπρηστική επίθεση που καταστρέφει την πρόσοψη του κτιρίου, και οι κάτοικοι της Villa με τη βοήθεια συντρόφων και συντροφισσών τους, προχωράνε σε συνολική ανακαίνιση.
Το Δεκέμβριο του 2012, η αστυνομία χρησιμοποιεί για ακόμα μία φορά το γνωστό πρόσχημα της ανώνυμης καταγγελίας από ανύπαρκτο αριθμό τηλεφώνου για διακίνηση ουσιών (!), και εισβάλλει στο κτίριο. Μαζί της κουβαλάει και συνεργείο κινηματογράφησης και σύντομα διαμοιράζει στα ΜΜΕ εικόνες και βίντεο από το εσωτερικό του χώρου για να στήσουν το αφήγημα ενός «κέντρου ανομίας». Όμως όλοι-ες ξέρανε για ποιους ακριβώς λόγους εκκενώθηκε το κτίριο, και σε ποια πλευρά της ιστορίας βρισκόταν όλα τα προηγούμενα χρόνια.
Υπό το φόβο ανακατάληψης, στο κτίριο και τους γύρω δρόμους στρατοπεδεύουν διμοιρίες των ΜΑΤ, μέχρι και τις 9 Ιανουαρίου 2013, όταν σύντροφοι-ισσες, τους αιφνιδιάζουν και προχωρούν στην απελευθέρωση του ιστορικού αυτού χώρου, έστω και για μερικές ώρες, μέχρι την επανεισβολή των μπάτσων και τη σύλληψή τους. Προλαβαίνουν όμως και αναρτούν ανακοίνωση για την ανακατάληψη, όπου μεταξύ άλλων αναφέρουν:
«Σήμερα 9/1/2013 ανακαταλάβαμε τη Villa Amalias δίνοντας τέλος στο καθεστώς ανομίας στο οποίο βρισκόταν από τις 20/12/2012.
Η Villa Amalias βρίσκεται και πάλι στα χέρια του κόσμου της αντίστασης. Δίπλα στους εργάτες, τους ανέργους, τους αστέγους, ντόπιους και μετανάστες, τους αγωνιστές.
Σταθερό ανάχωμα απέναντι σε ένα καθεστώς μόνιμης έκτακτης ανάγκης που στόχο του έχει να επιβάλλει το σύγχρονο ολοκληρωτισμό. Στον καιρό του μνημονιακού κανιβαλισμού με συνέπεια-συνέχεια και πείσμα παίρνουμε πίσω αυτά που μας ανήκουν.»
Από τους αρχικά 8 προσαχθέντες της αρχικής εκκένωσης της κατάληψης, τελικά παραπέμφθηκαν σε δίκη 6 σύντροφοι-ισσες οι οποίοι και απαλλάχτηκαν από τις κατηγορίες στον Απρίλιο του 2018.
Το ίδιο συνέβη και λίγο καιρό αργότερα με τους 93 συντρόφους-ισσες που συμμετείχαν στη συμβολική ανακατάληψη της.
Η Villa Amalias είναι παντού.
Η Villa Amalias είναι όλοι εμείς.
Όλοι μας είμαστε Villa Amalias.
Συλλογή από αφίσες δράσεων και εκδηλώσεων της Κατάληψης Villa Amalias.
